دو فرآیند محبوب برش فلزات، برش پلاسما و هوابرش هستند. هر دو سیستم دارای مزایا و معایبی هستند، بنابراین تعیین بهترین روش به عوامل زیادی بستگی دارد از جمله نوع و ضخامت فلز، محل کار، منابع برق موجود، هزینه و … . در ادامه به تفکیک به بررسی و مقایسه پلاسما برش و هوا برش خواهیم پرداخت و مزایا و معایب هر دو را بررسی خواهیم کرد، با ما همراه باشید.
پلاسما برش
پلاسما یک گاز یونیزه است که الکتریسیته را هدایت می کند و با دادن انرژی به گاز خنثی ایجاد می شود. برای تولید پلاسما معمولاً از دو عنصر انرژی الکتریسیته و هوای فشرده استفاده می کنند. هر دو عنصر در محفظه ای بین الکترود و نازل ترکیب شده و باعث عدم تعادل گاز و ایجاد پلاسما می شود. از برش های پلاسما برای انجام عملیات برش و اندازه گیری استفاده می شود که سیستم دستی متوسط قادر به برش فلز با حداکثر ضخامت حدود 2.5 سانت است. پلاسما معمولاً به منبعی برای هوای فشرده و نیروی الکتریکی نیاز دارد.
مزایای پلاسما برش
از مزایای برش دهنده های پلاسما می توان به موارد زیر اشاره کرد:
- توانایی برش انواع فلزات: برش دهنده های پلاسما می توانند فلزات غیر آهنی مانند آلومینیوم، فولاد ضد زنگ و چدن را برش دهند.
- دقت برش: پلاسما معمولاً به سرعت و با حداقل سرباره برش می دهد و برش های صاف با پوسته باریک تر از آنچه توسط هوابرش تولید می شود، ایجاد می کند.
- نیازی به پیش گرم کردن نیست: پلاسما نیازی به گرم شدن فلز قبل از برش ندارد که این باعث صرفه جویی در وقت و هزینه می شود.
- سرعت بیشتر در فلزات نازک تر
- برش بهتر روی فلزات شکل داده شده: وقتی قطعه کار دارای زاویه، کانال یا لوله باشد، برش پلاسما می تواند برش سریعتر و دقیق تری را ایجاد کند.
- سهولت استفاده: استفاده از سیستم های پلاسما در مقایسه با سیستم های هوابرش ساده تر است.
- مزایای ایمنی: سیستم های پلاسما نیازی به ذخیره یا استفاده از گازهای منفجره یا برخورد با شعله باز ندارند.
هوا برش
در هوا برش، شعله گاز اکسیژن/سوخت، فولاد را تا دمایی پیش گرم می کند. سپس یک جت اکسیژن پرقدرت به سمت فلز هدایت می شود و یک واکنش شیمیایی بین اکسیژن و فلز ایجاد می کند و اکسید آهن ایجاد می کند که به آن سرباره نیز می گویند. جت اکسیژن پرقدرت، سرباره را از روی فلز پاک می کند و به این صورت برش ایجاد می شود. هنگام استفاده هوابرش، کیفیت برش، زمان پیش گرم شدن و ضخامت فلزات ممکن است تحت تأثیر نوع گاز سوختی مورد استفاده قرار گیرد. چهار گاز اصلی وجود دارد که اغلب در ترکیب با اکسیژن برای این فرآیند استفاده می شود: استیلن، پروپان، پروپیلن و گاز طبیعی. گازهای سوختی معمولاً با توجه به کاربرد برش، هزینه، حرارت تولیدی و مصرف اکسیژن انتخاب می شوند.
مزایای هوابرش
- برای فلزات ضخیم تر مناسب است: سیستم دستی اکسیژن می تواند فولاد با ضخامت 15 تا 30 سانت را برش دهد. بعضی از سیستم ها قادر به برش فولاد با ضخامت بیش از 50 سانتی متر است. برای فولادهای ضخیم تر از 2.5 سانت، هوابرش در مقایسه با سیستم های برش پلاسما دستی 100 آمپر، سرعت برش بیشتری دارند.
- قابلیت حمل عالی: سیستم های هوابرش قابلیت حمل بالایی را فراهم می کنند، زیرا به برق نیاز ندارند. وزن برخی از سیستم های کوچک هوابرش در حدود 16 کیلوگرم است، بنابراین با مخازن سوخت اکسیژن و یک مشعل، می توان تقریباً در هر جایی فولاد را برش داد.
- تطبیق پذیری فرآیند: سیستم هوابرش می توانند برش، جوشکاری، لحیم کاری و … انجام دهند.
با این حال، چندین فاکتور وجود دارد که باید در مورد سیستم های هوابرش در نظر بگیرید. از هوابرش به طور معمول فقط برای برش فلزات آهنی یا حاوی آهن مانند فولاد کربنی استفاده می شود. در بیشتر موارد، آن ها برای برش چدن، آلومینیوم یا فولاد ضد زنگ استفاده نمی شوند.
در این مقاله تلاش شد به مقایسه پلاسما برش و هوا برش پرداخته شود. سرمایه گذاری اولیه در یک برش دهنده پلاسما به طور معمول گران تر از سیستم هوابرش است. با این حال، در هوابرش گاز ها مصرفی هستند و باید هزینه مربوط به خرید گاز بررسی شود. برش پلاسما گاز مصرفی ندارد. هنگام انتخاب بین برش پلاسما و هوابرش، از خود بپرسید: چه فلزی را بیشتر برش می دهم و ضخیم ترین فلزی که باید برش داده شود چیست؟ اگر معمولاً فلزات ضخیم را برش می دهید، هوا برش مناسب شماست. اما برای برش دقیق فولاد ضد زنگ و آلومینیوم پلاسما برش مناسب تر است.
منبع
بدون دیدگاه